نفیس

قال الصادق عليه السلام «يا ابن جندب قال اللّه جل و عزّ فى بعض ما اوحى: انما اقبل الصلاة ممّن يتواضع لعظمتى و يكف نفسه عن الشهوات من اجلى و يقطع نهاره بذكرى و لايتعظم على خلقى و يطعم الجائع و يكسو العارى و يرحم المصاب و يؤوى الغريب فذلك يشرق نوره مثل الشمس اجعل له فى الظلمة نورا و فى الجهالة حلما اكلأه بعزتى و استحفظه ملائكتى يدعونى فالبّيه و يسألنى فاعطيه فمثل ذلك العبد عندي كمثل جنّات الفردوس لا يسبق اثمارها و لاتتغير عن حالها.»¹

اي جندب خداوند فرمود نماز کسي را مي پذيرم که در پيشگاه عظمت من خشوع کرده و خويش را از شهوات بخاطر من باز دارد و روزش را با ياد من سر کند و بر مخلوقات من تکبر نورزد و گرسنگان را سير و برهنگان را بپوشاند و بر گرفتاران لطف نمايد و آوارگان را پناه دهد. براي چنين آدمي نوري در تاريکيها و بردباري در نادانيها قرار مي دهم و با عزت خود دربرش مي گيرم و فرشتگانم او را حفاظت مي کنند و اگر مرا خواند اجابتش مي کنم و اگر چيزي بخواهد مي دهم و چنين بنده اي نزد من بسان باغهاي بهشت است که حالشان هيچگاه دگرگون نمي شود

 پیامبر اکرم (ص): نسبت‏ به پدر و مادر نیکوکار باش تا پاداش تو بهشت‏ باشد ولی اگر عاق آنها شوی جهنمی خواهی بود.
اصول کافی، ج ۲، ص ۳۴۸

کسی که مومنی را کمک کند خدای عز و جل 73 گرفتاری از او بر طرف می کند؛ یکی در دنیا و 72 گرفتاری از گرفتاری های بزرگ قیامت.

آیا تا به حال به این تفاوت انسان و حیوان توجه کرده اید که انسان می تواند در مشکلات هم نوع خود با کمی گذشت از وقت و یا نیروی خود کمک کار و یار دیگران باشد یعنی تعاملش با دیگر انسان‌ها را در چارچوب معین «سود و منفعت» خلاصه نمی شود. حیوان اما، تعاملش با هم نوع خود تنها در چارچوب محدود و مشخص شده ای است که از آن فراتر نمی رود، چون برایش «سود» ندارد؟

به این روایت‌ها توجه فرمایند:

در احادیث ائمه معصومین(ع) روایات بسیاری پیرامون فضیلت دهه اول ذی‌الحجه و ثواب برخی اعمال و عبادات دینی در این ایام آمده است.

زمان و استفاده از فرصت ها از مفاهیم بنیادین در زندگی هر انسان عاقل و مکلفی است که درک و توجه به این مفاهیم نقش اساسی در رستگاری بشر ایفا می‌کنند؛ ماه ذی الحجه از بهترین فرصت هایی است که رحمت و مغفرت خداوندی در آن تبلور پیدا کرده است و از بهترین زمان‌ها برای آمرزش خواستن و استجابت دعا است.

 ائمه معصومین برای کسب فیض بیشتر از دهه اول ماه ذی الحجه

آیت الله جوادی آملی ضمن بیان تفاوت شکر و مدح و حمد، سپاسگزاری از پدر و مادر را از مصادیق شكر الهی برشمرد و گفت: شكر پدر و مادر شرك نيست؛ در حقيقت شكر پدر و مادر به فرمان خداي سبحان است و امتثال فرمان خدا، شكر خداي سبحان به شمار مي‌آيد.

خداوند می فرماید: «هر کس از مردان یا زنان که عمل صالحی انجام دهد، و ایمان هم داشته باشد به درستی که آنان وارد بهشت می شوند و بدون حساب در آن جا روزی دریافت می کنند».[۱]

البته این انتظار که در عالم قیامت، احکام و قوانین و سنن عالم مادی و دنیا جاری باشد انتظاری نابه جا و ناصحیح است؛ و اگر در آیات و روایات از لذتی چون خوردن و آشامیدن و با همسران جوان زیباروی و در کنار نهرها و زیر درختان بودن یاد شده است، بیشتر برای تقریب ذهن ما به حقایق عالم قیامت بوده است و باید توجه داشت که این لذت ها همانند لذت های دنیایی نیست.[۲]

پروفسور « ماسارو ایموتو» (Masaru Emoto) که یک محقق ژاپنی هست، یکی از این افراد است، که با انجام یک سری آزمایشات و ایجاد صوت های مختلف بر روی آب، و با انجماد سریع آب، متوجه ی این مطلب شد که اصوات با توجه به خصوصیاتی که دارند، هر یک اثر خاص بر خود را بر مولکول های آب می گذارند، که البته در کشور خودمان نیز آزمایشات مشابه این آزمایش نیز انجام گرفت.

محققان متوجه این امر شدند، زمانی که صوت قرآن بر آب پخش می شود مولکول های آب، در بهترین و منظم ترین حالت ممکن قرار می گیرند، به طوری که هیچ یک از اصوات قادر به چنین اثری نیستند.

کسی که مومنی را کمک کند خدای عز و جل 73 گرفتاری از او بر طرف می کند؛ یکی در دنیا و 72 گرفتاری از گرفتاری های بزرگ قیامت.

آیا تا به حال به این تفاوت انسان و حیوان توجه کرده اید که انسان می تواند در مشکلات هم نوع خود با کمی گذشت از وقت و یا نیروی خود کمک کار و یار دیگران باشد یعنی تعاملش با دیگر انسان‌ها را در چارچوب معین «سود و منفعت» خلاصه نمی شود. حیوان اما، تعاملش با هم نوع خود تنها در چارچوب محدود و مشخص شده ای است که از آن فراتر نمی رود، چون برایش «سود» ندارد؟

كليني‌ نيز در باب‌ خلقت‌ ابدان‌ و ارواح‌ و قلوب‌ ائمّه‌ عليهم‌ السّلام‌ چهار روايت‌ ذكر كرده‌ است‌ و ما به‌ ذكر يكي‌ از آنها اكتفا مي‌نمائيم‌:

وي‌ با سند متّصل‌ خود از محمّد بن‌ مروان‌ از حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ عليه‌ السّلام‌ روايت‌ مي‌كند كه‌ شنيدم‌ آنحضرت‌ مي‌فرمود: إنَّ اللَهَ خَلَقَنَا مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ، ثُمَّ صَوَّرَ خَلْقَنَا مِنْ طِينَةٍ مَخْزُونَةٍ مَكْنُونَهٍ مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ، فَأَسْكَنَ ذَلِكَ النُّورَ فِيهِ، فَكُنَّا نَحْنُ خَلْقًا وَ بَشَرًا نُورَانِيِّينَ لَمْ يَجْعَلْ لاِحَدٍ فِي‌ مِثْلِ الَّذِي‌ خُلِقْنَا مِنْهُ نَصِيبً. وَ خَلَقَ أَرْوَاحَ شِيعَتنَِا مِنْ طِينَتِنَ، وَ أَبْدَانَهُمْ مِنْ طِينَةٍ مَخْزُونَةٍ مَكْنُونَةٍ أَسْفَلَ فِي‌ ذَلِكَ الطِّينَةِ، وَ لَمْ يَجْعَلِ اللَهُ لاِحَدٍ فِي‌ مِثْلِ الَّذِي‌ خَلَقَهُمْ مِنْهُ نَصِيبًا إلاَّ لِلاْنْبِيَآءِ. وَ لِذَلِكَ صِرْنَا نَحْنُ وَ هُمْ: النَّاسَ، وَ صَارَ سَآئِرُ النَّاسِ هَمَجٌ لِلنَّارِ وَ إلَي‌ النَّارِ. 49

«خداوند خلقت‌ نمود ما را از نور عظمت‌ خودش‌، سپس‌ تصوير آن‌ خلقت‌ را از خاك‌ خزينة‌ پنهان‌ از زير عرش‌ خود قرار داد. پس‌ آن‌ نور را در آن‌ سُكني‌ داد، بنابراين‌ ما آفريده‌اي‌ و بشري‌ نوراني‌ بوديم‌. براي‌ هيچ‌ كس‌ در مثل‌ آنچه‌ كه‌ ما را از آن‌ آفريد نصيبي‌ قرار نداد.

و ارواح‌ شيعيان‌ ما را از طينت‌ و خاك‌ ما آفريد، و بدنهاي‌ شيعيان‌ را از طينت‌ و خاك‌ خزينة‌ پنهان‌ پائين‌تر از آن‌ طينت‌ و سرشت‌ خاكي‌. و براي‌ احدي‌ قرار نداد در مثل‌ آنچه‌ كه‌ شيعيان‌ را از آن‌ آفريده‌ است‌ نصيبي‌ مگر براي‌ انبياء.

گفتم اگر ، خوانم تو را گفتی اجابت می کنم

گفتم تو می بینی ، مرا ؟ گفتی نگاهت می کنم

گفتم گرفتارم ، خدا گفتی رهایت مکنم

گفتم ندارم ، توشه ای گفتی عطایت می کنم

گفتم شدم از تو ، جدا گفتی ملامت می کنم

گفتم که ، ره گم کرده ام گفتی هدایت می کنم

گفتم که اصلاحم نما گفتی عنایت می کنم

گفتم اگر ، توبه کنم گفتی دعایت می کنم

گفتم که ، می بخشی مرا ؟ گفتی کرامت می کنم

گفتم شود ، مومن شوم ؟ گفتی اشارت می کنم

گفتم اگر ، مومن شدم گفتی بشارت می کنم

گفتم که یارم می شوی گفتی رفاقت می کنم

گفتم بهشتم می بری ؟ گفتی ضمانت می کنم

مرگ‌انديشي‌ تنها عامل‌ رهايي‌ از ابتذال‌

مولا علي‌ (ع) درباره‌ ابتذال‌ و روزمرّگي‌ انسان‌، در نامه‌اي‌ به‌ عبدالله بن‌عبّاس‌، چنين‌ توضيح‌ مي‌دهد:

گاه‌ آدمي‌ از برجاي‌ ماندن‌ چيزي‌ شادمان‌ مي‌گردد كه‌ هرگز از دستش‌نمي‌رود و از چيزي‌ اندوهگين‌ مي‌شود كه‌ هيچ‌ گاه‌ پيش‌ نمي‌آيد.(46)
دلخوش‌ داشتن‌ به‌ جريان‌ عادّي‌ روزگار، مانند آمدن‌ بهار و گذشتن‌پاييز و آب‌ شدن‌ برف‌ و تولّد فرزند و به‌ ثمر نشستن‌ درختان‌ باغچه‌ ونگراني‌ درباره‌ حوادثي‌ كه‌ هرگز اتفاق‌ نيفتاده‌اند نشان‌ دنيازدگي‌ وروزمرّگي‌ و ابتذال‌ است‌. علي‌(ع)، براي‌ پيشگيري‌ از اين‌ پديده‌،عبدالله بن‌ عبّاس‌ را چنين‌ راه‌ مي‌نمايد