نفیس

آگاه باشیم که بدگمانی گناه است

در سوره حجرات آیه 12، مۆمنان را از بسیاری از گمان ها درباره دیگران منع فرموده که مراد ، گمان سوء است ، نه گمان خیر، زیرا در آیه 12 سوره نور قرآن به گمان خیر که همان حسن ظن و گمان نیکو است ، تشویق کرده است ، در این آیه سخن از گمان بد نکردن درباره دیگری است و هرچند که گمان یکی از حالات چهارگانه یقین و گمان و شک و وهم است که به طور غیر اختیاری بر انسان عارض می شود و نمی تواند مورد امر و نهی قرار گیرد ، ولی مراد آن است که انسان آثار گمان را نباید بر آن بار کند و به چنین گمانی ترتیب اثر دهد و به گمان بدی که در حق دیگران میکند اعتنایی کند.

امام صادق(علیه السلام) فرمود : اگر كسی مۆمنی را خراب كند نمی‌میرد مگر اینكه خودش به همان بلا مبتلا می‌شود

بنابراین اگر گمانی بد، در دل وی خطور کرد اشکالی ندارد ، ولی نباید بدان توجه کند و آثارش را بر آن مترتب سازد ، در روایات آمده است که یکی از چیزهایی که برای مۆمن نیکوست و راه خلاصی آن را دارد ، سوء ظن است که راه رهایی از آن ، بی توجهی و جامه عمل نپوشاندن به آن است. (وسائل الشیعه ج 8 ص 263)

هدف از این کار آن است که آبروی مۆمن حفظ شود ، زیرا مۆمن در پیشگاه خداوند از منزلت و جایگاه والا برخوردار است و آبروی او از جمله سه گانه هایی است که نمی توان متعرض آن شد ، مۆمن جان و مال و عرضش در امان است و آبرو و حفظ آن یکی از مهم ترین مسایلی است که نمیتوان آن را بی ارزش کرد و با تعرض به آن شخص را به خطر انداخت.

امیرمۆمنان علی(علیه السلام) می فرماید: « کارهای برادر دینی ات را بر بهترین وجه حمل کن و در سخن وی براساس بدگمانی داوری نکن ، مگر آنکه یقین به خلاف آن پیدا کنی » (کافی ، ج 2 ص 361)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: